(c) iStock
Nooit waren er meer Vlamingen aan de slag, en maand na maand neemt het aantal werkzoekenden af. Als nu ook nog de zon schijnt, dan wordt het een feestelijke 1 mei.
Ja, we hebben allemaal inspanningen moeten leveren. Langer werken, de loonmatiging, de besparingen. Het werd afgeschilderd als sociale afbraak, een bloedbad, horror... Alle records voor stakingen moesten eraan geloven. Zelfs de taxshift die de lagere lonen doet stijgen, wordt niet altijd even enthousiast onthaald.
Nochtans springt de werkzaamheidsgraad bij de 55+’ers omhoog, vinden meer ongeschoolde jongeren hun weg naar opleidingen, en gaan zelfs een recordaantal Waalse werkwilligen aan de slag bij Vlaamse bedrijven. Ons economisch weefsel is sterker geworden, de financiering van onze sociale zekerheid is breder en stabieler.
Busbouwer Van Hool moet zijn openstaande vacatures verspreiden via broodzakken en met flyeracties op de markt van Lier, een artikel deze week over de vacante jobs in de haven kopte: “we nemen zelfs filosofen aan”. De bedrijven zoeken mensen, maar ze vinden is moeilijker.
Bijna nergens in Europa staan meer vacatures open dan in België, en toch zijn er maar liefst 2,7 miljoen Belgen op arbeidsleeftijd niet aan de slag. Er zijn maar vier landen in Europa die slechter doen. We hebben nog altijd de hoogste lasten op arbeid. En alleen de Grieken hebben gemiddeld kortere loopbanen. Alle pleidooien voor minder werken, voor vroeger pensioen en voor nieuwe gesubsidieerde banenplannen zullen die de schaarste op de arbeidsmarkt alleen maar groter maken.
Laat ons dus liever strijden om meer te doen voor wie vandaag nog al te vaak uit de boot valt: jong, oud, allochtoon, werkloos, leefloner of langdurig ziek. Daar zit heel veel talent dat niet verloren mag gaan. Wij willen in hen investeren: in begeleiding via de VDAB , in het versterken van hun competenties door opleidingen, in een verbeterd systeem van arbeidsre-integratie, in een groeipad voor sociale economie.
We zijn het hen verplicht om de drempels naar werk te verlagen. Dat kan door ondersteuning en begeleiding, maar ook door het verlagen van risico’s voor werkgevers en werknemers. Vandaag doen we dat al met ondersteuningspremies en doelgroepkortingen, maar ook in het parlement liggen een aantal vernieuwende initiatieven klaar. Zieken en invaliden kunnen geleidelijk aan de slag met arbeidsintegratie-jobs, zonder meteen het recht op een uitkering te verliezen. Werkgevers betalen enkel de gewerkte uren. Ook voor leefloners doen we voorstellen om ervoor te zorgen dat ieder gewerkt uur lonend is.
Brugpensioen, langdurige werkloosheid, de verschillende stelsels van niet-beschikbaarheid of vrijstelling: nog altijd sijpelt te veel talent langs die kanalen weg. Er komt geen beter moment om die oude vormen en gedachten te laten inslapen. Laat de VDAB toch zelf bepalen wie ze als beschikbaar voor de arbeidsmarkt mogen beschouwen. En geef mensen na verloop van tijd een duwtje in de rug om zich te herscholen.
Wij zijn nog altijd een land waar verhoudingsgewijs weinig mensen werken, ze dat veel minder lang volhouden en ze daar het zwaarst van al op belast worden. Zolang dat allemaal het geval is, blijft 1 mei ook voor ons een strijddag.
