Ik ga beginnen met iets persoonlijk te delen
Ongeveer een jaar geleden had ikzelf en ik denk vele generatiegenoten het gevoel dat je niet meer via politiek engagement voor echte verandering kan zorgen.
Net als velen dacht ik dat er misschien andere en betere manieren zijn dan de politiek om stenen in de rivier te verleggen.
Wat je gelukkig maakt in je leven is niet je titel, status maar wel dat je ’s nachts na een dag werken in je bed kruipt en het gevoel hebt dat je nuttig bent geweest, iets goed hebt gedaan. Vorig jaar miste ik dat gevoel wat. Ik trouwens dat ik voor vele generatiegenoten spreek.
Door het politiek immobilisme, door de jarenlange stilstand in de politieke besluitvorming, krijg je haast het gevoel dat alles is vastgeroest. “Het gestolde land”: dat niets nog beweegt in dit vastgelopen politieke model. Waarom nog aan politiek doen?
Ik ben nochtans in de politiek gestapt om een heel simpele reden. We zijn allemaal opgegroeid in een ongelooflijk bevoorrechte context en ik wil dat wie na ons komt in een nog meer bevoorrechte context kan opgroeien.
Dat is hopelijk het hoger doel van ieder van ons. We hebben toegang tot gezondheidszorg, onderwijs is betaalbaar, we hebben een fantastisch cultureel patrimonium.
Dat is de verdienste van de generaties die ons zijn voorafgegaan. Zij werkten keihard. Als arbeider, verpleegkundige, leerkracht als ondernemer, vanuit gelijk welke hoedanigheid. Wij plukken daar de vruchten van.
Maar tegelijk heb ik het gevoel dat wij de generatie dreigen te zijn die de opgebouwde welvaart opsoupeert. De generatie fils à papa’s die wat de grootouders en ouders opbouwden er in sneltempo doorjagen.
De voorbije decennia werd elke grote politieke uitdaging doorgeschoven naar de volgende generaties. Waanzinnig.
2 vriendinnen. Caroline & Virginie. Weet u het nog? die in de krant kwamen dat ze op pensioen gaan. De ene die amper gewerkt heeft (maar veel gelijkgestelde periodes heeft opgespaard via werkloosheid), krijgt een hoger pensioen dan de andere die haar hele leven lang gewerkt heeft.
Meer dan 12.000 mensen die al langer dan een jaar een ziekte-uitkering krijgen en permanent in het buitenland vertoeven. Wij die in absolute cijfers evenveel langdurig zieken tellen als Duitsland.
Leeflonen die zoals in Anderlecht massaal worden uitgekeerd zonder enige vorm van controle, laat staan verwachting dat men hier de taal aanleert of heeft bijgedragen. Provincies zoals Henegouwen met een ontzettend hoge jongerenwerkloosheid terwijl mijn provincie West-Vlaanderen kortgeschoolde mensen van buiten Europa moet gaan zoeken om jobs in te vullen.
Restaurants die in topseizoen aan de kust moeten sluiten omdat ze geen mensen vinden. Gezinnen die elke maand meer dan 4.000 euro netto aan uitkeringen krijgen.
Veel van mijn vrienden vragen zich af voor wie en voor wat ze nog gaan werken en bijdragen. Want onze overheid is gulzig. Meer dan 54% van de waarde die we creëren gaat naar de overheid.
Onze overheid is trouwens niet alleen gulzig maar heeft ook een gat in haar hand. Ze maakt schulden, veel schulden. Bij de allerslechtste van Europa. Ondanks die gulzigheid slaagt ze er niet in om kerntaken deftig uit te voeren. Mensen wachten gigantisch lang op rechtspraak, gevangenissen zitten overvol, straffen worden niet altijd consequent uitgevoerd met alle mogelijke dramatische gevolgen van dien.
Ze heeft trouwens niet alleen een gat in haar hand maar maakt ook domme keuzes. Ze besliste bv met de wet op de kernuitstap om de properste en meest betaalbare vorm van energie af te bouwen. Nochtans heeft de Duitse situatie geleerd tot wat dat leidt. Peperdure energiekosten, afhankelijkheid van vieze regimes en meer vervuiling.
En tegelijk ziet men dat er treinstations worden gebouwd van haast een half miljard euro in steden met nog geen 100.000 inwoners. Wie een job heeft als bijvoorbeeld verkoper, kassier of kapper ziet dat hij er minder goed aan toe is dan mensen die er via uitkeringen en diverse sociale voordelen beter aan toe zijn begrijpt niet meer waar we mee bezig zijn. Niemand krijgt dat allemaal nog uitgelegd.
De uitdagingen waarvoor we nu staan zijn gigantisch. Een inspanning van 23 miljard euro. Die minstens ook nog eens volgende legislatuur zal moeten worden hernomen. Waanzinnig zot. In Frankrijk is voormalig premier Barnier gestruikeld over een inspanning van 60 miljard, ⅔ besparingen en ⅓ nieuwe inkomsten. Maar daar wonen 6 keer zoveel mensen als hier. Dus onze inspanning zou in Frankrijk gelijk staan met maar liefst 138 miljard euro. En Frankrijk staat nu al in rep en roer voor nog minder dan de helft van dat bedrag.
We staan voor een fundamentele politieke keuze. Of we doen nog 10 jaar door en laten niets meer achter voor wie na ons komt buiten een enorme schuldenberg. Of we worden de politieke generatie die aan politiek doet voor wie na ons komt. De fils à papa’s generatie tegenover de Arizona generatie.
Die keuze overstijgt wat mij betreft de partijpolitiek, het corporatisme, de eigen achterbannetjes. Ze vereist moedige politici die verder kijken dan de waan van de dag.
Het gaat niet meer over de belangen van het patronaat of die van het syndicaat. Het gaat over de belangen van wie na ons komt. Jonge mensen die ooit hun droom willen najagen als stielman, soldaat, verpleegkundige, leerkracht, arbeider, winkelier, huishoudhulp, investeerder, advocaat, politicus.
Willen we dat hun inkomen gaat naar de schulden die we vandaag maken? Willen we dat ze in een samenleving moeten opgroeien waar ze enkel via peperdure verzekeringen toegang krijgen tot gezondheidszorg of fortuinen moeten uitgeven voor deftig onderwijs? Is het dat wat we willen?
De consensus binnen de Arizona generatie is dat wie werkt of onderneemt moet beloond worden. Dat wie echt brute pech heeft steun nodig heeft en verdient. Dat de overheid vandaag te gulzig is. Dat ons systeem doorgeslagen is.
Dat we dringend moeten investeren in veiligheid, defensie. Dat nieuwkomers niet zomaar kunnen genieten van de centen en solidariteit die mensen van hun zuurverdiende inkomen aan de overheid doorstorten.
Eigenlijk is het simpel. De Arizona generatie staat voor hoop en vooruitgangsoptimisme. Wij willen dat wie bijdraagt opnieuw vertrouwen heeft in waar diens centen naartoe gaan.
Ik had nooit durven voorspellen wat in juni gebeurde. Wat een mirakel. Ongezien. In zowel Vlaanderen als Wallonië werd voor het eerst sinds mijn bestaan een soortgelijke keuze gemaakt. Uniek.
Voor ik daarop doorga wil ik nog een kleine ideologische beschouwing maken. Welvaart wordt volgens mij niet gecreëerd door de overheid noch door een totale vrije markt bestaande uit individuen. Als Vlaams nationalist geloof ik sterk in een gemeenschap met gedeelde tradities, waarden, normen, taal. Die is vloeibaar, niet statisch. Voor mij is dat Vlaanderen.
Het is geen geheim dat mijn partij ervan droomt om ook zoveel mogelijk van onze democratische keuzes binnen die gemeenschap te maken. Dat doet niets af aan ons groot respect voor de Waalse gemeenschap.
We hebben helaas geen 100 zetels om onze ideologische droom te realiseren. Maar we hebben wel voor het eerst in beide gemeenschappen een meerderheid die wil gaan voor de Arizona keuze.
Niet meer op de kap leven van de volgende generaties. Opnieuw welvaart bouwen in plaats van op te souperen. De handen in mekaar slaan en doorpakken is nu voor beide gemeenschappen de allerbeste keuze. De schrijnende context waarin dit land verkeert schreeuwt om de Arizona keuze.
Een keuze van hoop. Maar ook een keuze van moed. Want om uit het moeras te raken zullen scherpe keuzes moeten worden gemaakt.
Naast het mirakel dat in beide gemeenschappen een ‘Arizona generatie’ keuze werd gemaakt zitten we voor het eerst in de geschiedenis met een regeringsleider die van de Wetstraat 16 nooit een doel op zich heeft gemaakt. Ook uniek.
Geen aloude traditie meer waarop alles werd toegegeven voor de Wet 16. Integendeel. Vooraleer de functie te aanvaarden moest en zou een ambitieniveau moeten worden bereikt.
Arizona overtreft onze stoutste dromen. Het doet ons politiek vuur opnieuw branden. Eindelijk een generatie die durft doorpakken. Die aan politiek doet voor wie na ons komt. Die minstens bij mij al opnieuw het politiek vuur doet branden.
Ikzelf heb altijd arbeidsmarktbeleid gevolgd. Onvoorstelbaar wat we gaan doen. Ik ben er nog steeds lyrisch over. Ik moet me nog altijd in de ogen krabben. We gaan eindelijk naar een arbeidsrecht dat ervan uitgaat dat we aan full employment zitten. Dat inzet op taart bakken in plaats van taart verdelen.
Wie werkt zal 500 euro netto meer overhouden dan wie niet werkt. Er komt een uitkeringsnorm. De werkloosheidsuitkering wordt beperkt in de tijd. Flexijobs zullen in alle sectoren kunnen doorgaan.
Er komen 360 vrijwillige overuren, waarvan 240 bruto=netto, studenten zullen maar liefst 650 uur per jaar kunnen werken als jobstudent. Het verbod op nachtarbeid sneuvelt en de nachtprestaties starten vanaf 24u in de logistiek en e-commerce. Het SWT wordt uitgedoofd. Wie gepensioneerd is kan bijverdienen zonder dat zijn verdienste wordt wegbelast. Zo cruciaal ook voor bijvoorbeeld de zorgsector. De FLA wordt geschrapt.
Ons arbeidsrecht wordt richting de 21ste eeuw gekatapulteerd. Langdurig zieken met arbeidspotentieel zullen verplicht worden om in te gaan op trajecten richting werk. Minister Clarnival, als u erin slaagt om het ganse luik werk uit het regeerakkoord uit te voeren hang ik een poster van u boven mijn bed.
Wanneer we het hebben over pensioenen dan zie je pas echt wat Arizona is. Namelijk een groep moedige politici die keuzes durft maken waarvan de opbrengsten voor een heel groot stuk pas significant gaan worden in de volgende legislaturen. Ik heb nog nooit een politieke generatie gezien die zo moedig is.
Ik ben er trouwens zeker van dat degenen die nu luid roepen hoe schandalig het is wat we doen de maatregelen die we nu nemen binnen een aantal jaar nooit zouden terugdraaien. Ze zullen dankbaar zijn dat er moedigen waren die dit aandurfden. En als het over politieke moed gaat is niemand beter geplaatst dan onze Jan Jambon.
Wat we doen op pensioenen is trouwens heel redelijk. We voorzien ook schokdempers en geleidelijkheid in onze hervormingen. Mochten we nog langer wachten en de fils à papa keuze maken dan zouden binnen een aantal jaar pas echt harde keuzes moeten worden gemaakt.
Doordat we echt doorpakken op onze hervormingen zullen we erin slagen om maar liefst een inspanning te doen van 23 miljard terwijl we minstens anderhalf miljard euro minder zullen belasten. Dat is echt ongezien in dit land. Die inspanning zal trouwens ook de volgende legislatuur moeten worden herhaald om ons ambitie niveau aan te houden.
Saneren en de totale ontvangsten verminderen. Geen tax shift maar een tax cut. Op de RSZ werkgeversbijdrage besparen we bijvoorbeeld maar liefst anderhalf miljard euro. Door de belastingvrije som op te trekken zullen mensen meer dan 1.100 euro netto per jaar extra verdienen. Dat zal onze economie en competitiviteit een elektroshock geven.
Dat zorgt er ook voor dat alle ondernemers die ik tot nog toe sprak begrip hebben voor alle maatregelen in dit akkoord. Gisteren nog zei Mark Coucke op De Afspraak net hetzelfde trouwens. Ook voor hen geldt de Arizona logica. A la guerre comme a la guerre.
En dat brengt me bij nog een uniek iets aan dit akkoord. We saneren niet enkel in combinatie met een forse verlaging in ontvangsten maar we steken ook fors meer geld in onze kerntaken.
Wees gerust. Mark Rutte zal Theo Francken graag zien. Een minister van defensie die voortrekker zal zijn om Europa’s geopolitieke positie te versterken. Die slimme banden zal smeden met de Verenigde Staten. Die gaat naar de 2,5 % BBP tegen 2034.
Defensie is ook onze sociale zekerheid en wie dat niet gelooft moet niet verder dan 1.500 km gaan om ervan overtuigd te raken. Dankjewel Theo.
Naast defensie is ook veiligheid zo cruciaal. Ik denk trouwens dat mocht een overheid van een wit blad moeten worden gecreëerd dat we als eerste rol zouden uitschrijven dat ze de veiligheid van haar burgers moet garanderen. Wiens veiligheid ons het nauwst aan het hart ligt zijn degenen die zelf instaan voor onze veiligheid en zorgen. Hulpverleners en politiemensen.
Onvoorstelbaar wat ze de voorbije jaren te verduren kregen. We gaan nu naar een totale en absolute nultolerantie voor wie hun veiligheid niet respecteert. Ik reken op de unanieme steun van dit parlement.
Terrorisme gaan we nog straffer dan ooit tevoren bestrijden. Ik word beschaamd als ik denk aan het feit dat de slachtoffers van de aanslagen van maart 2016 nog steeds niet deftig vergoed werden. Nu gaan we eindelijk naar straffe maatregelen: een garantiefonds voor slachtoffers en we nemen de nationaliteit af van terroristen. No mercy.
Ook op vlak van migratie worden we een gidsland. Ondanks het feit dat dit ons vorig jaar alleen nog maar liefst 1 miljard euro kostte sliepen ruim 2.800 mensen op straat. Dit moet stoppen. We gaan onze instroom drastisch inperken. België zal niet meer de 5 sterren bestemming zijn voor wie asiel zoekt. Enkel sobere opvang en bescherming voor wie het echt nodig heeft.
We perken gezinshereniging in door te gaan voor een inburgerings- en taaltest in het land van herkomst om een visum te bekomen. We voorzien een verhoogde inkomensgrens voor de gezinshereniger hier. Wie hier bijstand wil moet voortaan conform de Europese wetgeving 5 jaar wachten.
Illegaliteit pakken we aan door de plaatsen in gesloten centra minstens te verdubbelen. Illegalen die een gevaar blijken voor onze openbare orde pakken we aan via woonstbetredingen en we bouwen een gevangenis in het buitenland. Pak maar stevig door Anneleen.
Ik kan nog stevig doorgaan. Moet mezelf nog af en toe ervan overtuigen dat dit geen droom is. Neen. Hier staat een politieke generatie die een ongezien omslag maakt. Dit land kende nooit eerder een regering die zo moedig was.
Als Vlaams nationalist ben ik trots de de premier himself het project van de staatshervorming trekt. Dat eindelijk de senaat wordt afgeschaft. Dat de politiezones in Brussels worden gefusioneerd. Dat we ook in onze moedertaal zullen worden bediend in Brusselse zorginstellingen.
Als politicus ben ik blij dat we ook zelf gaan voor politieke vernieuwing. Over de foto van de regering valt veel fout te zeggen. Maar minstens 1 zaak is positief. Het is de eerste foto waar een ganse Belgische regering op kan staan. Weg met al die overbodige staatssecretarissen. Lean & Mean: slechts 15 ministers. Partijdotaties die niet geïndexeerd worden, Halvering van de uittredingsvergoedingen. Eindelijk daden na al die jaren van woorden over vernieuwing.
Maar vooral mijn geloof in de politiek is hersteld. Ik ben ervan overtuigd dat door naar de kiezer te stappen. Door je nek uit te steken. Door op voorhand te durven zeggen dat het moeilijk zal worden en er inspanningen geleverd zullen moeten worden je stenen zal kunnen verleggen.
Ik geloof dat de aanhouder uiteindelijk altijd wint. En deze is voor jou en voor de asbestslachtoffers, Valerie. De immuniteit van asbestbedrijven wordt eindelijk afgeschaft. Blijf geloven in de politiek. Aan iedereen die nog maar twijfelt om zich politiek te engageren. Laat je overtuigen door het Arizona vuur.
